KATMERRRRR!!!

Çocukluğumda Ramazan aylarının sahur gecelerinin vazgeçilmez bir tadıdır katmer... Annem gece bir başlardı yapmaya sahurda tepeleme katmerlerimiz hazır olurdu. Tabii kızkardeşimle ben de açılan katmerleri sacda pişirirdik. Hani evlerde bulunan şu elektrikli saclardan. Eskiden küçük yerlerde ateşi yakıp, üzerine sacı yerleştirip yaparlarmış ama biz İstanbul'da elektrikli sac üzerinde yapardık. Tabii sacda yapılanın ayrı bir tadı olur. Şimdilerde elektrikli sac bile neredeyse tarih oldu. Ben teflon tavada yapıyorum, bir çok hamur işinde olduğu gibi. Hiç yoktan iyidir bence...

Sahurda katmerler hazır olduğunda herkes tek tek uyandırılır. Uykulu gözlerle masaya gelinir, el yüz yıkamaya üşenilir uykum açılır korkusuyla. Ama ne çare babam mutlaka farkeder ve doğru banyoya! Canım uyku açılverir hemencecik. Katmerler alınır ortasına peynirler yerleştirilir yanında da ne içilir? Çay mı? Hayır bilemediniz, tabii ki üzüm kompostosu! İşte ben o gün bugündür arasına peynir yerleştirilmiş hamur işinin yanında üzüm kompostosuna bayılırım. Katmer de eşsizdir hani. Bir lokma peynirli katmer, bir kaşık komposto, bir lokma katmer, bir kaşık.... amaaan neyse güzeldir yani. Bak şu diyetin arasında canım çekti gene, zaten katmeri yaptığım gün ilk kez diyeti bozup bir yarım götürdüm. Bu hafta spora x2 gidilecek, gidilecek de ne zaman? Kendimi kandırıyorum işte.

Büyüyüp de Ankara'da anneanneciğimin yanına yerleşince ilk Ramazan zavallı kadıncağızın şok Ramazanı oldu. Ne yapayım anneannem sahurda kahvaltı yapıyor, ben hayatta alışık değilim ille hamur işi olacak. Katmer isterim ben, yağlama isterim ben, gözleme filan yap, ne bileyim börek de açabilirsin !!! (bak bak bak huysuz torun n'olcek) Benim anneannem Mardin'li; hamur filan açmasını bilir güzel de yapar tabii ama uzmanlık alanı içli köfte, semsbusek (gözlemeden çok farklı değil aslında), iç pilav, babagannuç, çiğ köfte.. böyle şeyler işte. Ayrıca da yaşlı kadıncağız (o zaman da yaşlıydı şimdi çok yaşlı ama her işi de becerir maaşallah! Allah nazarlardan saklasın)... Neyse ilk akşam işten geldim, sabahtan katmeri tarif edip gitmişim, tepeleme katmeri yığmış yazık. Buzluğa atıp her sahurda ısıtıp ısıtıp yedirdi bana, her gece her gece nasıl yapsın? O oruçlarım kabul oldu mu bilmem, Allah affetsin beni.

Gelelim katmere; Kayserinin mükemmel tatlarından biridir. Tabii Yozgat-Sivas civarında da bolca yapılır. Benim babaannem Kayserili olduğu için annem eskiden Kayserinin tüm hamur işlerini çok güzel yapardı, aslına bakarsanız şimdi de yapar ama artık evde pek hamur işi yapmıyor. Genelde sebze-beyaz et-meyve üçlüsüyle yaşıyor. Bu arada ben katmeri son 4 yıldır filan yapamamıştım. Cumartesi günü Nezahat bendeydi konuşurken konuşurken söz katmere geldi, hadi dedim yapayım akşama beyler de bayram etsin.

E hadi yapalım mı ne duruyoruz:

Ben hamuru ölçüsüz yoğurdum, o yüzden kesin miktarı veremiyorum.

Malzemeler:

1 miktar un

tuz

ılık su

yaş maya

Üzerine:

1 paket margarin (tereyağı daha iyi)

1/2 su bardağı tahin (tahin evet yanlış okumadınız! katmer tahinle yapılır kardiş)

Yapılışı :

Hamuru un, tuz, su maya ile yoğuruyoruz. Yumruk kadar bezelere bölüp bir kenarda bekletiyoruz. Diğer yandan yağı eritip tahini ekliyoruz. Hamur bezelerimizi oklavayla innncecik kocaman oluncaya kadar açıyoruz. Açtığımız hamurun üzerine bolca tahin-yağ karışımından sürüyoruz.

Daha sonra hamurun ortasını deliyoruz. İçten dışa doğru kıvıra kıvıra çember şeklini alıncaya kadar geliyoruz. Daha sonra hamurun bir tarafından kopartıp dolamaya başlıyoruz. Hani tahinli çörekler vardır ya onun gibi olucak. En fazla elma genişliğinde olunca kopartıp ucunu altına saklıyoruz. Hamurun büyüklüğüne göre bu işlemi tekrarlıyoruz. Diğer bezelere de aynı işlemi uyguluyoruz. tepsiye dizip buzdolabında biraz bekletiyoruz. Yağları iyice donunca dolaptan alıp her birini tekrar büyük tabak genişliğinde açıyoruz. Bu işlem için merdane oklavadan daha uygun. Bir tersinden, bir düzünden açalım ki masaya yapışmasın ve katları ayrılmasın. İyice ince olunca teflon tavada her iki tarafını pişiriyoruz. Üst üste dizip servis yapıyoruz. İşte bu kadar....

Afiyet olsun.